Patron

Rudolf Stefan Weigl urodził się 2 IX 1893 r. na Morawach w rodzinie austriacko-czeskiej. Do gimnazjum uczęszczał w Jaśle i Stryju, studiował we Lwowie nauki przyrodnicze i medyczne. Był biologiem, parazytologiem, zoologiem, profesorem Uniwersytetu Lwowskiego, światowej sławy twórcą szczepionki przeciw tyfusowi plamistemu.

W czasie I wojny światowej prowadził badania i doświadczenia nad tyfusem plamistym w różnych pracowniach bakteriologicznych. Choroba ta pochłaniała setki tysięcy ofiar szczególnie w czasie wojen i klęsk żywiołowych. Weigl mianowany w 1917 r profesorem biologii we Lwowie rozbudował instytut do badań nad tyfusem, który zyskał szeroką sławę nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Już przed II wojną światową Rudolf Weigl należał do ścisłej czołówki uczonych pracujących nad wynalezieniem szczepionki.

Odkrywcze dzieło Weigla to użycie wszy odzieżowej do hodowli zarazka tyfusu i opracowanie mikrotechnologii do produkcji szczepionki ochronnej.

W czasie wojny zarówno Niemcy jak i Rosjanie proponowali mu współpracę. Czuł się Polakiem i nie zgodził się na współpracę z wrogiem. Uratował życie wielu ludziom szczególnie spośród elity intelektualnej Lwowa. Niemcy bardzo bali się tyfusu i dlatego Weigl uzyskał zgodę na dowolny dobór pracowników. Zatrudniał ich jako nosicieli wszy, hodowców, laborantów, pracowników pomocniczych. Wśród nich byli: matematyk Stefan Banach, geograf Eugeniusz Romer, romanistka Stefania Skwarczyńska, poeta Zbigniew Herbert, dyrygent Stanisław Skrowaczewski, pisarz Mirosław Żuławski. Produkcja szczepionki w dużych ilościach na front wschodni umożliwiała przemycanie jej do oddziałów AK, dla getta lwowskiego i warszawskiego, a także do obozów w Majdanku i Oświęcimiu. Szczepiono również młodzież lwowską.

Po wojnie Rudolf Weigl pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zmarł w 1957r. w Zakopanem. Pośmiertnie odznaczono go Krzyżem Komandorskim. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.